- Γιώργος Παύλου
Nostalgia is a bitch… Με ένα εκπληκτικό τρόπο, κάθε επεισόδιο του Stranger Things μου έφερνε, με τον πιο ευχάριστο τρόπο, αυτή την φράση ξανά και ξανά στο μυαλό.
Δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι η σειρά αποτελεί φόρο τιμής για τα 80’s, την δεκαετία που έζησα σαν παιδί και πάντα θα θυμάμαι ως “μαγική“. Έχει να κάνει και με τους πιτσιρικάδες-ήρωες της σειράς, που είναι geeks, που κάθονται και παίζουν με τις ώρες D&D, που… Eίναι όλα αυτά που ήμουν εγώ!
Ειλικρινά, μου είναι δύσκολο να θυμηθώ περίπτωση όπου βλέπω τόσο έντονα τον εαυτό μου και τα παιδικά μου χρόνια!
Back in time
Οι δημιουργοί του Stranger Things δείχνουν τη “λατρεία” τους για τα 80s, όχι μόνο από την επιλογή να τοποθετήσουν χρονικά το όλο πράγμα στο 1983, αλλά και από τις βασικές κινηματογραφικές/τηλεοπτικές επιρροές τους, οι όποιες είναι έκδηλες στη σειρά.
The Twilight Zone, Goonies, Ghostbusters, E.T και η γενικότερη αισθητική των ταινιών του Carpenter (με την αφίσα του The Thing να έχει περίοπτη θέση στα πλάνα), με κάποιες “απαλές” Lovecraftικες πινελιές, δημιουργούν ένα αποτέλεσμα το οποίο από την μια το νοιώθεις τόσο εκπληκτικά γνώριμο και, από την άλλη, είναι απίστευτα ξεχωριστό!
Και εκεί που πολλοί θα ποντάριζαν τα πάντα, μόνο και μόνο στο κομμάτι της νοσταλγίας, ώστε να “πιάσουν” το απαραίτητο κοινό, οι Duffer Brothers έχουν κάνει μια εκπληκτική δουλειά σε όλα τα επίπεδα. Σενάριο, σκηνοθεσία, το εκπληκτικό soundtrack με τραγούδια σταθμούς της τότε εποχής, αλλά και οι εκπληκτικές ερμηνείες όλου του cast (με την Winona Ryder να είναι απλά α-πι-στευ-τη και τον David Harbour να είναι για εμένα μια τεράστια έκπληξη), έρχονται και δημιουργούν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα το οποίο θα σας καθηλώσει!
Stranger Kids
Βλέποντας το Stranger Things, δεν ήταν μόνο η περιπέτεια της παρέας των πιτσιρικάδων, με τον “αγώνα” τους εναντία στην περίεργη δύναμη να έχει ξεχυθεί στην πόλη τους, που με έκανε να λατρέψω την σειρά. Είχε και αυτή καθοριστική σημασία, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό…
Το σημαντικότερο είναι ότι θυμήθηκα ξανά πως είναι να είσαι δωδεκάχρονος. Nα θες απεγνωσμένα (και να μην αποκτάς ποτέ) ένα walkie talkie για να μιλάς με τους κολλητούς σου, να έχεις την πολυτέλεια να παίζεις D&D για 8 ώρες σερί, να παίρνεις το ποδήλατο και να κάνεις αποστάσεις που σήμερα τις βλέπω σαν απόπειρα αυτοκτονία…
Ακόμα και η θύμηση του να είσαι διαφορετικός, ο geek που δεν είναι καλός στα αθλήματα, που διαβάζει βιβλία φαντασίας, ο προφανής “στόχος“, μαζί με άλλους δυο-τρεις “άτυχους” με τα ίδια ενδιαφέροντα, για τα κωλόπαιδα του σχολείου (που σήμερα μάλλον τα λυπάμαι αφού πρέπει να έχεις απίστευτα θέματα με την πάρτη σου για να συμπεριφέρεσαι τόσο σκατά), με έκανε να νιώσω περηφάνια για αυτό που ήμουν και συνεχίζω να είμαι…
Όλα αυτά, με έκαναν να λατρέψω το Stranger Things, τους χαρακτήρες του -μικρούς και μεγάλους-, τις προσωπικές τους ιστορίες, το μυστήριο γύρω από την υπόθεση και των δυο (προς το παρόν) σεζόν. Ένα από τα διαμάντια του Netflix!
20/03/2018
hj2gd2