___________________________________________________________________________________________
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Dan Simmons
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΠΛΑΤΥΠΟΥΣ
ΕΙΔΟΣ: Horror
REVIEWER: Γιώργος Παύλου
___________________________________________________________________________________________
Από τότε που διάβασα τα εκπληκτικά «Υπερίωνας» και «Επιστροφή στον Υπερίωνα», το όνομα Dan Simmons έγινε για μένα σφραγίδα ποιότητας όσον αφόρα τη λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας… Φανταστείτε τη χαρά μου όταν έπεσε στα χέρια μου το «Ντρούντ» και ανακάλυψα ότι θα είχα τη δυνατότητα να απολαύσω ένα κείμενο του Simmons στο άλλο αγαπημένο μου είδος: Τη λογοτεχνία τρόμου! Για πρώτη φορά στη καριέρα μου ως… αναγνώστης, παράτησα οτιδήποτε διάβαζα και άρχισα την ανάγνωση του «Ντρούντ»!
Όλα τα αρχικά στοιχεία γύρω από την ιστορία του βιβλίου με προετοίμασαν για μια εκπληκτική ιστορία τρόμου! Τα γεγονότα διαδραματίζονται στο Λονδίνο στα μέσα του 19ου αιώνα (μαύρη-μαυρίλα δηλαδή) και συγκεκριμένα τα τελευταία χρόνια της ζωής του εκπληκτικού βρετανού συγγραφέα Charles Dickens, οποίος κατά την διάρκεια ενός πολύνεκρου σιδηροδρομικού ατυχήματος, γνωρίζει την εφιαλτική φιγούρα με το όνομα Ντρούντ, πρόσωπο το οποίο θα «στοιχειώσει» την ζωή του συγγραφέα για τα επόμενα χρόνια. Το γεγονός ότι η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο από τον συγγραφέα Wilkie Collins, επίσης υπαρκτό πρόσωπο, ο οποίος πέρα από φίλος, συνεργάτης και «προστατευμένος» του Dickens είναι και εθισμένος στο όπιο, με έκαναν να περιμένω ένα «σκοτεινό» ταξίδι τρόμου, τόσο στο Λονδίνο όσο και στο μυαλό του Collins… Τίποτα, όμως, δεν με προετοίμασε για τον λογοτεχνικό «εκτροχιασμό» που ακολούθησε!
Η συντριπτική πλειοψηφία των χαρακτήρων του «Ντρούντ» είναι υπαρκτά πρόσωπα και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των γεγονότων που περιγράφονται στο βιβλίο, όπως το αιματηρό σιδηροδρομικό ατύχημα από το οποίο επιβίωσε ο Dickens, έχουν πράγματι λάβει χώρα. Από τις πρώτες σελίδες γίνεται προφανές ότι ο Simmons έχει κάνει μια εις βάθος έρευνα γύρω από τις ζωές του Dickens, του Collins αλλά και πολλών ακόμα ιστορικών προσώπων, συγκεντρώνοντας ένα τεράστιο όγκο πληροφοριών… Και από εκεί ουσιαστικά απορρέει το μεγάλο πρόβλημα του βιβλίου!
Ο Simmons έχει προσπαθήσει να «στριμώξει» όσες περισσότερες από τις βιογραφικές πληροφορίες που έχει συλλέξει, πληροφορίες που πολλές φορές δεν προσφέρουν τίποτα στην ιστορία που προσπαθεί να αφηγηθεί. Το βιβλίο προσπαθεί να ακροβατήσει ανάμεσα στην βιογραφία και στην μυθοπλασία τρόμου και καταφέρνει να αποτύχει και στα δυο, αφού στο μεγαλύτερο κομμάτι του βιβλίου δεν γίνεται μια μίξη των δυο στοιχείων. Αντιθέτως, υπάρχει μια συνεχής εναλλαγή ανάμεσα στην φανταστική ιστορία που έχει πλάσει ο Simmons και σε πραγματικά γεγονότα τα όποια πολλές φορές είναι παντελώς άσχετα με την πλοκή και τους χαρακτήρες. Το αποτέλεσμα είναι να μην απολαμβάνεις καμία από τις δυο «πλευρές», αφού πάνω που αρχίζει να υπάρχει μια «ροή», είτε ως ιστορικό είτε ως φανταστικό κείμενο, αυτό «διακόπτεται» απότομα και σε πηγαίνει στο άλλο «είδος»!
Ακόμα και αν καταφέρει κάποιος να προσαρμοστεί σε αυτές τις εναλλαγές, υπάρχει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα με την αλληλουχία των γεγονότων. Η προσπάθεια του Simmons να αποδώσει με πειστικό τρόπο την «διήγηση» των γεγονότων σε πρώτο πρόσωπο, από την πλευρά του Collins μέσα από την παραζάλη των καταχρήσεων του, έχει κάνει το κείμενο κουραστικό, με συνεχής επαναλήψεις, χρονικά άλματα ολόκληρων μηνών, αφήνοντας προηγούμενα γεγονότα χωρίς εξηγήσεις, και μια μόνιμη αμφιβολία για το αν πολλά πράγματα έχουν πραγματικά συμβεί ή απλά τα έχει φανταστεί ο Collins. Αν και κάτι τέτοιο συνήθως προσθέτει στην αγωνιά μιας ιστορίας τρόμου-μυστηρίου, στις 865 σελίδες του «Ντρουντ» γίνεται τέτοια κατάχρηση που στο τέλος νοιώθεις απλά αποπροσανατολισμένος και κουρασμένος… Ίσως μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις των τελευταίων ετών…
