___________________________________________________________________________________________
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Terry Pratchett
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: Corgi
ΕΙΔΟΣ : Fantasy
REVIEWER: Γιώργος Παύλου
___________________________________________________________________________________________
Τι μπορεί να πάει στραβά όταν είσαι 16 χρονών και ξαφνικά μαθαίνεις ότι ο Παππούς σου είναι ο Θάνατος (ψηλός, αδύνατος, με αυστηρά μαύρη γκαρνταρόμπα και μια ιδιαίτερη αγάπη στα χειροκίνητα γεωργικά εργαλεία θερισμού); Στην περίπτωση της Susan μάλλον πολλά, αφού καλείται να αναλάβει την θέση του παππού της, αφού ο ίδιος περνάει μια υπαρξιακή κρίση (ναι, μπορεί να συμβεί και σε μια ανθρωπομορφική προσωποποίηση) και αποφασίζει να τα παρατήσει…
Όλα αυτά μάλλον θα ήταν διαχειρίσιμα αν δεν ξεσπούσε μια νέα κρίση στο σύμπαν του Discworld (ξέρετε, από αυτές που προκύπτουν στον κόσμο του Terry Pratchett με την ίδια συχνότητα που προκύπτουν οι αυξήσεις φόρων στην Ελλάδα), η οποία θα φέρει μια επαναστατική διάθεση στην Ankh-Morpork και, για ακόμα μια φορά, απειλεί την υφή της πραγματικότητας (η αλήθεια είναι ότι δεν είχε σκοπό να το κάνει, αλλά, ορισμένα πράγματα είναι θέμα παράδοσης).
Το Soul Music αποτελεί έμμεση συνέχεια του “Mort” («Θανατηφόρος Βοηθός» στα Ελληνικά από τις εκδόσεις ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ), το οποίο είναι μια από της αγαπημένες μου νουβέλες από τον θεότρελο κόσμο του Discworld και πραγματικά το ευχαριστήθηκα! Μέσα στις σελίδες του Soul Music θα ξανασυναντήσετε πολλούς αγαπημένους χαρακτήρες του Discworld, από τους μάγους του Unseen University έως τους “άγρυπνους φύλακες” της Νυχτερινής Φρουράς. Φυσικά, ο Pratchett όπως πάντα, δίνει μια εξαιρετική πλοκή, με μοναδικό χιούμορ και φράσεις που πραγματικά θα σας βάλουν σε σκέψη (αποδεικνύοντας ότι η λογική μπορεί να οδηγήσει σε τρομακτικά παράλογα συμπεράσματα). Ετοιμαστείτε να Rockάρετε!
___________________________________________________________________________________________
Ο Καστ άνοιξε τα μάτια του και ανακάθισε στο κρεβάτι του. Κοίταξε τα χέρια του με δυσπιστία και ανοιγόκλεισε τις παλάμες του. Ένοιωθε υπέροχα! Ειλικρινά, είχε να νοιώσει τόσο ευχάριστα εδώ και πολύ καιρό! Ένοιωθε τόσο καλά που ακόμα και το γεγονός ότι το σώμα του ήταν ημιδιάφανο, με ένα απαλό, θαλασσί φωσφορισμό του φαινόταν εντελώς αδιάφορο.
Κοίταξε γύρω του στο δωμάτιο και ξαφνικά είδε την ψηλή μαυροντυμένη φιγούρα να κάθεται σε μια καρέκλα διπλά στο παράθυρο. Διάβαζε με προσήλωση το τελευταίο τεύχος από «Τα Νέα του Ψαρέματος» (είχε ειδικό αφιέρωμα για το ψάρεμα με καλάμι), ενώ με το δεξί του χέρι εξασκούνταν στο σωστό πέταγμα της πετονιάς. Το γεγονός βεβαία ότι αντί για καλάμι έπρεπε να κάνει εξάσκηση με ένα δρεπάνι δυόμιση μέτρων μάλλον δυσκόλευε τα πράγματα.
«Εεεε… Καλησπέρα;» Είπε χαμογελώντας εγκάρδια ο Καστ.
Ο Θάνατος πετάχτηκε παίρνοντας μια αγέρωχη στάση, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσε να κρύψει το περιοδικό μέσα στις πτυχές του μανδύα του με τέτοια ταχύτητα, που θα έκανε μια δέσμη φωτονίων να νοιώσουν ότι ήρθε η ώρα να κάνουν αίτηση συνταξιοδότησης.
«ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ! ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΑΥΤΟ… ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΑΦΑΙΡΕΘΗΚΑ, ΔΗΛΑΔΗ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ… ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ». Η φωνή είχε το φυσικό βάθος που θα μπορούσες να πετύχεις μόνο όταν κοπανάς τεράστιες πόρτες φτιαγμένες από μολύβι πάνω σε ένα κάσωμα από γρανίτη, την ώρα που βρίσκεσαι μέσα σε σπήλαιο. Παρόλα αυτά σε καμιά περίπτωση δεν ακουγόταν απειλητική. Αντίθετος, είχε μια ιδιαίτερη φιλική χροιά.
Ο Καστ σηκώθηκε με ένα σάλτο από το κρεβάτι του και χαμογέλασε. «Ξέρεις, σε περίμενα. Βεβαία ήμουν σίγουρος ότι δεν θα κουβαλάς δρεπάνι μαζί σου… Χωρίς παρεξήγηση, είναι πολύ όμορφο, απλά, δεν τα χρησιμοποιούν πλέον».
Ο Θάνατος χαλάρωσε την στάση του και έβγαλε ένα βαθύ αναστεναγμό.
«ΞΕΡΕΙΣ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΣΗ… Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΟΥΒΑΛΑΩ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΣΗΜΑ ΚΑΤΑΤΕΘΕΝ. ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ, ΘΑ ΠΡΟΤΙΜΟΥΣΑ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΟ ΣΤΟ ΚΟΥΒΑΛΗΜΑ… ΕΝΑ ΤΙΡΜΠΟΥΣΌΝ ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ. ΒΕΒΑΙΑ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ. ΣΕ ΜΙΑ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΥΠΟΣΑΧΑΡΙΑΣ ΑΦΡΙΚΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΜΦΑΝΙΖΟΜΑΙ ΥΠΟ ΤΗ ΣΥΝΟΔΕΙΑ 3000 ΘΗΛΥΚΩΝ ΕΛΕΦΑΝΤΩΝ… ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΠΡΑΚΤΙΚΟ»
Κινήθηκαν μαζί προς την πόρτα του δωματίου και βγήκαν έξω στον άδειο διάδρομο. Στο βάθος υπήρχε ένα ευχάριστο, ζεστό φως και άρχισαν να περπατούν προς αυτό.
«Είναι πάντως εκπληκτικό το πόσο καλά νοιώθω!» είπε ο Καστ περπατώντας κεφάτα.
«ΞΕΡΕΙΣ, ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΛΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΝΕΚΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΥΓΕΙΑ» είπε ο Θάνατος έχοντας μια ιδιαίτερη όρεξη για συζήτηση.
«ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΑΠΕΙΡΟΣ. ΚΑΛΟ ΘΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟ ΧΟΜΠΙ. ΞΥΛΟΓΛΥΠΤΙΚΗ, ΚΗΠΟΥΡΙΚΗ, ΧΑΡΤΙΑ… ΨΑΡΕΜΑ». Το τελευταίο προσπάθησε να το πει ψιθυριστά, κάτι το οποίο έκανε το φωνή να έχει τον χαρακτηριστικό τόνο μια χιονοστιβάδας.
«Χαρτιά!;! Δεν πιστεύω να παίζεις Πόκερ;» Ρώτησε γεμάτος προσμονή ο Καστ.
Με μια κίνηση όλο χάρη, η όποια θα έκανε έμπειρο κρουπιέρη του Λας Βέγκας να υποβάλει την παραίτηση του και να ξεκινήσει να αναζητά δουλειά ως ανθρακωρύχος, ο Θάνατος έβγαλε μέσα από τις φαινομενικά αμέτρητες πτυχές του μανδύα του, μια ολοκαίνουργια τράπουλα «ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ… ΝΑ ΣΕ ΥΠΟΛΟΓΙΖΩ;»
Ο Καστ χαμογέλασε πλατιά καθώς έμπαινε μαζί με τον Θάνατο στο ζεστό φως. « Ξέρεις κάτι; Είμαι σίγουρος ότι εμείς οι δυο θα τα πάμε τέλεια!»
Bon voyage mon ami…
