Γιώργος Παύλου
“Ποτέ μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο του”… Αν και θέλω να υπερηφανεύομαι ότι είμαι από τους ανθρώπους που έχουν την παραπάνω φράση ως moto, πρέπει να παραδεχτώ ότι στην περίπτωση του Fate/Apocrypha έκανα αυτό ακριβώς το λάθος.
Ξεκίνησα να βλέπω το Fate/Apocrypha πολύ “χλιαρά” και, σχεδόν αμέσως, έπιασα τον εαυτό μου να ενοχλείται από τον cheesy σχεδιασμό ορισμένων χαρακτήρων… Μπήκε στην μέση και “ασυνάρτητος” τρόπος που ξετυλίγεται η ιστορία στα δυο-τρία πρώτα επεισόδια και ο σχετικά αργός ρυθμός του πρώτου κύκλου…
Όπως καταλαβαίνετε, έβαλα την σειρά στον “πάγο”… Ευτυχώς, οι “τύψεις” ότι δεν έδωσα μια πραγματική ευκαιρία στο όλο πράγμα, κατάφεραν να με κάνουν να επιστρέψω και η συνέχεια πραγματικά με αποζημίωσε!
Στα ενδότερα…
Το setting του Fate/Apocrypha είναι αρκετά πρωτότυπο, αφού έρχεται να μπολιάσει τη σύγχρονη εποχή με τον κόσμο της μαγείας και της μυθολογίας. Το επίκεντρο της ιστορίας έχει να κάνει με ένα φονικό “διαγωνισμό” ανάμεσα σε δυο “φατρίες” μάγων, με απόλυτο στόχο την απόκτηση του αντικειμένου με την (παραπλανητική) ονομασία “Ιερό Δισκοπότηρο”, το οποίο είναι σε θέση να ικανοποιήσει οποιαδήποτε ευχή.
Η ιδιαιτερότητα του διαγωνισμού είναι ότι η σύγκρουση των δυο φατριών δεν είναι άμεση. Κάθε ένας μάγος καλεί έναν “Υπηρέτη”, οι οποίοι είναι όλοι τους χαρακτήρες από την ευρύτερη μυθοπλασία: Αχιλλέας, Χείρων, Αταλάντη, Μόρντρεντ, το τέρας του Φρανκεστάιν και πολλοί ακόμα, εμπλέκονται σε μια ανελέητη μάχη μεταξύ τους, αφού η νίκη θα σημάνει και την εκπλήρωση μιας δικής τους επιθυμίας.
Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην πλοκή του Fate/Apocrypha είναι οι σχέσεις τόσο μεταξύ των Υπηρετών (π.χ. ο Αχιλλέας ήταν μαθητής του Χείρωνα και στον κόσμο της σειράς έχουν βρεθεί σε αντίπαλα στρατόπεδα), αλλά και οι σχέσεις ανάμεσα στον κάθε Υπηρέτη με τον αφέντη/μάγο που τον έχει καλέσει… Δεν μιλάμε για μια απλή σχέση υποταγής, αλλά για ένα αρκετά περίπλοκο “δεσμό” όπου η υπακοή και ο σεβασμός δεν θεωρούνται δεδομένα.
Choosing a path…
Παράλληλα, οι λόγοι για τους οποίους ο κάθε ένας από τους χαρακτήρες επιλέγει να πολεμήσει, να θυσιαστεί ακόμα και να προδώσει τους συντρόφους του, πραγματικά με κατέπληξαν με το “βάθος” τους, προσφέροντας κάποιες εξαιρετικά συγκινητικές στιγμές μαζί με μερικές δυνατές εκπλήξεις και ανατροπές.
Ταυτόχρονα, ένα από τα χαρακτηριστικά της σειράς που, αν και στην αρχή με “αποπροσανατόλιζε” με εκνευριστικό τρόπο, τελικά κατέληξα να πραγματικά να εκτιμήσω είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχουν καλοί και κακοί…
Ναι, κάποιοι χαρακτήρες μπορεί να σας φανούν πιο αντιπαθητικοί και κάποιοι να είναι real charmers, αλλά όσο προχωράει η σειρά θα διαπιστώσετε ότι σχεδόν τίποτα δεν είναι “άσπρο-μαύρο”, ότι κάθε ένας από τους χαρακτήρες έχει μια φωτεινή και μια σκοτεινή πλευρά, ότι έχουν τους δικούς τους δαίμονες να πολεμήσουν…
Το παραπάνω, έρχεται να δέσει με ένα έξυπνο twist όπου αρκετοί χαρακτήρες έχουν διαφορετικό φύλο από αυτό της “αυθεντικής” τους ιστορίας (πχ είναι “Η Μόρντρεντ” και όχι “Ο Μόρντρεντ”), κάτι που φέρνει ενδιαφέρουσες παραλλαγές σε ήδη γνωστές ιστορίες-θρύλους.
Myths into battle…
Το κερασάκι στην τούρτα; Οι εκπληκτικές μάχες ανάμεσα στους διάφορους ήρωες του Fate/Apocrypha! Με τους χαρακτήρες να έχουν ικανότητες οι οποίες συνδέονται άμεσα με τις ιστορίες τους, κάποιες από αυτές να δείχνουν τον ευφάνταστο τρόπο που οι δημιουργοί της σειράς έχουν χειριστεί το πρωτόγεννες υλικό των μυθοπλασιών!
Το αποτέλεσμα είναι το Fate/Apocrypha να προσφέρει μερικές από τις πιο πορωτικές και καταστροφικές μάχες που έχω δει τον τελευταίο καιρό σε Anime, με τις “χορογραφίες” να είναι απλά καθηλωτικές…. Εκεί, οι όποιες ενστάσεις μου για τον σχεδιασμό των χαρακτήρων, πήγαν περίπατο.
Όπως είπα και στην αρχή “ποτέ μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο του”… Όσοι μπείτε μέσα στο κόσμο του Fate/Apocrypha θα βιώσετε μια μοναδική ιστορία, που σε καμία περίπτωση δεν προμηνύεται από τον τρόπο που ξεκινάει η σειρά!
31/07/2018
