- Γιώργος Παύλου
Όλοι έχουμε να πούμε «περίεργες» ιστορίες σχετικά με παιχνίδια που αγαπήσαμε… Από όσες όμως έχω εγώ να διηγηθώ, αυτή που ξεχωρίζει με διαφορά έχει να κάνει με το Diablo 2.
Ήταν το 2003, την εποχή που ήμουν φοιτητής, όταν έπεσε στα χέρια μου παιχνίδι και πραγματικά είχα πορωθεί μαζί του! Αυτό το όλο πράγμα με το random loot, κυριολεκτικά με είχε τρελάνει. Είχα εθιστεί, περιμένοντας το πότε θα «πέσει» το επόμενο super duper όπλο για τον χαρακτήρα μου.
Και, φυσικά, είναι περιττό να σας πω ότι και έπαιζα αρκετές ώρες καθημερινά, αλλά και ότι μερικές φορές έχανα, μέσα σε κάποια λογικά όρια, την αίσθηση του χρόνου. Αυτό που νομίζεις ότι έχεις παίξει μια ώρα, για να κοιτάξεις το ρολόι σου και να δεις ότι έχουν περάσει δύο.
Νομίζω ότι έχει συμβεί σε όλους, σωστά;
Tο πρώτο «σκηνικό» το θεώρησα και ψιλό αστεία ιστορία.
Έβαλα να παίξω το παιχνίδι στις 22:00, και όταν το έκλεισα, θα ορκιζόμουν ότι δεν είχα ασχοληθεί πάνω από μιάμιση ωρίτσα…Όπως μπορείτε να φανταστείτε, με έπιασε νευρικό γέλιο, όταν κοίταξα το ρολόι και είδα ότι ήταν τρεις το ξημέρωμα!
Έπαιζα 5 ώρες σερί και δεν είχα καταλάβει τίποτα…
Όπως έγραψα ήδη, το όλο σκηνικό έγινε η «αστεία ιστορία» των ημερών για την παρέα μου. Είχαν και άλλοι να μου πουν ανάλογες ιστορίες και η ατάκα των ημερών ήταν ότι στη Blizzard κατάφεραν τη «συστολή του χρόνου»
Φυσικά δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία.
A Few Days Later…
Πέρασε μια εβδομάδα, στην οποία έπαιζα καθημερινά Diablo 2, φυσιολογικές ώρες, χωρίς κανένα “παρατράγουδο” και χωρίς να ξαναχάσω έτσι την αίσθηση του χρόνου. Σχεδόν είχα ξεχάσει το όλο συμβάν.
Κυριακή βραδύ λοιπόν, και είμαι σπίτι. Είναι αυτές οι φάσεις που δεν όρεξη για τίποτα. Ούτε να διαβάσεις, ούτε να παίξεις, ούτε να δεις κάτι στην τηλεόραση. Πραγματικά «φυτοζωούσα».
Ήταν γύρω στις 23:00 που αποφάσισα, σχεδόν με μισή καρδιά, να βάλω το παιχνίδι για κάνα-δυο ώρες, μπας και κοιμόμουν μέχρι τις 02:00, για να πάω την άλλη μέρα στη σχολή σαν άνθρωπος.
Ξεκινάω που λέτε και παίζω…
Αυτό που θυμάμαι, είναι ότι όταν κάποια στιγμή είπα «αρκετά ώρα για ύπνο», κοίταξα έξω από το παράθυρο για να διαπιστώσω έκπληκτος ότι είχε αρχίσει να ξημερώνει!
Η ώρα ήταν 06:00! Έπαιζα 7 ώρες σερί, χωρίς να το καταλάβω!
Εκεί πέρα απλά φρίκαρα… Πήγα να σηκωθώ από την καρέκλα του γραφείου και παραλίγο να πέσω κάτω. Τα πόδια μου είχαν μουδιάσει. Έπρεπε να κρατηθώ από το γραφείο για «σύρω» τον εαυτό μου στο κρεβάτι, νιώθοντας τα πόδια μου σαν άγκυρες.
Είχα αρχίσει να τρομάζω. Προσπαθούσα να θυμηθώ τι έκανα τόσες ώρες πέρα από να παίζω. Θα ορκιζόμουν ότι σε δεν ήμουν πάνω από δύο ώρες μπροστά στον υπολογιστή μου.
Δεν θυμόμουν να κάνω τίποτα άλλο! Κοίταξα το τασάκι πάνω στο γραφείο. Ήταν άδειο… Δεν μπορούσα να αποφασίσω τι ήταν πιο τρομακτικό: Να είχα μπει σε τέτοιο trance και μην είχα καπνίσει για τόσες ώρες ή το ενδεχόμενο να σηκώθηκα και να άδειασα το τασάκι χωρίς να το θυμάμαι;
Ειλικρινά, δεν μπορώ να σας περιγράψω τον πανικό μου… Μου ήταν αδύνατον να κοιμηθώ. Με το που μπορούσα ξανά να σταθώ και να περπατήσω, ντύθηκα και έφυγα από το σπίτι. Πήρα ένα καφέ, και από τις 7 πάρα έως τις 09.00, έκοβα βόλτες μέσα στην πόλη. Θα ακουστεί γελοίο, αλλά για κάποιο παράλογο λόγο, φοβόμουν να γυρίσω στο σπίτι.
Όταν επέστρεψα, ήμουν τρομερά κουρασμένος για να σκεφτώ οτιδήποτε. Έπεσα για ύπνο γύρω στις 10 και ξύπνησα, σε zombie mode, γύρω στις 19:00.
Ήπια μια τεράστια κούπα ελληνικού καφέ ακούγοντας μουσική. Άνοιξα τον υπολογιστή (και θα περνούσαν άλλες 2 εβδομάδες μέχρι να τον ξανά ανοίξω), και έκανα απεγκατάσταση στο Diablo 2…
Και φαντάζομαι ότι είναι περιττό να σας πω ότι από τότε δεν το έχω ξανά αγγίξει.
07/10/21
