Γιώργος Παύλου
Αυτό τον μήνα “κλείνουμε” 5 χρόνια από την κυκλοφορία του Metal Gear Solid V (The Phantom Pain για το υπόλοιπο κείμενο)… δεν έχω ξαναπεριμένει παιχνίδι έτσι στη ζωή μου! Κυριολεκτικά αδημονούσα! Όχι απλά έκανα προπαραγγελία, μια από τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου, αλλά «έφτασα» ως το Βέλγιο για να πάρω τo Phantom Pain Limited Edition PS4!
Ναι, το Metal Gear Solid 4 δεν με είχε «τρελάνει», αλλά μετά το απίστευτο Peace Walker, ήμουν απόλυτα βέβαιος ότι το Phantom Pain θα ήταν ένα αριστούργημα! Ένα έργο τέχνης! Το Open world παιχνίδι που περίμενα εδώ και χρόνια! Το παιχνίδι για το οποίο θα συζητούσαμε για το υπόλοιπο της ζωής μας… Σωστά;
Θα ήθελα…
Τελικά αυτό που πήραμε στα χέρια μας, ήταν ένα παιχνίδι με φοβερά gameplay mechanics, πολλές εξαιρετικές ιδέες, αρκετές καλές στιγμές, αλλά ημιτελές, με ένα «άδειο» κόσμο και, σε πολλά σημεία, βαρετό. Το 2015 του είχα δώσει 8,5… Σήμερα νομίζω ότι θα του έδινα 7. Τουλάχιστον όμως, έλεγα, ήταν καλύτερο από το MGS4…
Down the memory lane…
Και εκεί που τις τελευταιες μερες σκεφτόμουν όλα αυτά, δεν ξέρω πως, μου την βάρεσε να παίξω το Metal Gear Solid 4 στο PS3… Σκεφτόμουν το 5 και έβαλα να παίξω το 4… Είναι αυτές οι αψυχολόγητες αποφάσεις που παίρνω στα καλά καθούμενα.
Και μιλάμε για ένα από τα παιχνίδια της σειράς, που όχι απλά μου άρεσε λιγότερο από τα υπόλοιπα, αλλά ένοιωθα ότι έκανε και ζημιά στο lore. Για να μην μιλήσω για το πόσο «φλύαρο» και κουραστικό γινόταν.
Και όμως, ξαναπαίζοντας πριν από μερικές εβδομάδες αυτό το παιχνίδι, το «προβληματικό» Metal Gear Solid 4 που δεν συμπάθησα πότε, μόνο τότε κατάφερα να συνειδητοποιήσω το που πραγματικά απέτυχε περισσότερο το Phantom Pain!
Feeling Alive!
Στο MGS4, από την πρώτη στιγμή μπαίνεις σε ένα “ζωντανό» κόσμο! Οι μάχες που μαίνονται γύρω σου, ανάμεσα στους μισθοφόρους και τους rebels, οι εκρήξεις και οι σφαίρες που πέφτουν «βροχή», και οι φωνές των πληγωμένων, σε κάνουν να νοιώθεις ότι έχεις μπει σε μια πραγματική ζώνη πολέμου!
Αντίθετα από το The Phantom Pain, δεν υπάρχουν μόνο εχθροί στον κόσμο του MGS4. Θα πολεμήσετε δίπλα σε NPCs, θα τους δείτε να σκοτώνουν εχθρούς και να σκοτώνονται, να καλύπτονται, να καλούν σε ενισχύσεις και να πανηγυρίζουν στις νίκες τους! Όλα αυτά απουσιάζουν από το The Phantom Pain. Ο κόσμος του παιχνιδιού είναι τεράστιος, άδειος και μονοτονος…
“Scripted events”, θα μου πείτε τώρα για το Metal Gear Solid 4… Και; Και τι έγινε που είναι Scripted; Ενώ στο Phantom Pain που ήταν «οργανικά» τα events; Που στην καλύτερη περίπτωση, έπεφτες πάνω σε κανένα περίπολο 4 ατόμων ή, στην χειρότερη, σε κανένα αγριοκάτσικο που έβοσκε;
Είχαμε μπει, πριν από μερικά χρόνια, όλοι σε αυτό το τριπάκι και αντιδρούσαμε στα scripted events. Έλα όμως, που στα story focused παιχνίδια, όπως τα MGS, λειτουργούν πολύ καλά αφού, πέρα απο τον “έλεγχο” της ροής των γεγονότων, μπορείς να δημιουργήσεις έντονες στιγμές οι οποίες επηρεάζουν τον παίκτη.
Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από την εκπληκτική εισαγωγή του The Phantom Pain στο νοσοκομείο, με τις απίστευτες στιγμές έντασης που δεν επαναλαμβάνονται πουθενά αλλού στο παιχνίδι… Κυριολεκτικά που-θε-νά!
Και μου φάνηκε ειρωνικό ότι κατάλαβα τώρα, το 2020, ότι το «καλύτερο» σημείο του The Phantom Pain είναι αυτό που έχει διατηρήσει τα περισσότερο τα στοιχεία του MGS4, για το οποίο μέχρι πρωτινός το είχα εντελώς απαξιωμένο.
Re-evaluating…
Δέκα χρόνια μετά το μου πρώτο μου playthrough, το MGS4 κατάφερε το 2020 να με κάνει να το εκτιμήσω, παρά τα σοβαρά προβλήματα του. Κατάφερε να με κάνει να (ξανά) δω το πώς ο κόσμος του MGS θα μπορούσε πραγματικά να «ζωντανέψει».
Πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία του The Phantom Pain, το 2020 πραγματικά συνειδητοποίησα την τεράστια ευκαιρία που έχασε όλο το gaming community, στο να δούμε κάτι πραγματικά το εκπληκτικό… Ενα ζωντανό, open world παιχνίδι, μέσα στον εκπληκτικό κόσμο του Metal Gear Solid.
14/09/2020
