ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Gene Wolfe
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΚΕΔΡΟΣ
ΕΙΔΟΣ : Epic Fantasy
Πρέπει να ομολογήσω ότι είμαι από αυτούς που δεν τρελαίνονται για την Αρχαία Ελληνική Μυθολογία… Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, σε αντίθεση με τη σύγχρονη μυθοπλασία με την οποία είμαι παθιασμένος, δεν τρελαίνομαι για καμιά αρχαία μυθολογία.
Πτήσεις με κέρινα φτερά, γέφυρες-ουράνια τόξα κ.τ.λ, συνήθως με αφήνουν αδιάφορο, για να μην πω πως μου φαίνονται και υπερβολικά «σουρεάλ», κάνοντας με να αποφεύγω συστηματικά την ενασχόληση με το αντικείμενο…
Και ξαφνικά, πέφτει στα χέρια μου το “Ο Στρατιώτης της Ομίχλης” του Wolfe Gene, ένα βιβλίο που εξελίσσεται στην αρχαία Ελλάδα κατά την διάρκεια του Περσικού πολέμου, «υφαίνοντας» μια ιστορία όπου πραγματικό και μυθολογικό περιπλέκονται, με συνεχείς εναλλαγές ιστορικών και φανταστικών προσώπων…
Ένα βιβλίο που με έκανε να αναθεωρήσω εντελώς την στάση μου!
The Dark Side of Things…
Η μεγάλη έκπληξη του βιβλίου είναι οτι, ο συγγραφέας καταφέρνει να πάρει γνώριμα θέματα της Ελληνικής μυθολογίας και να τα παρουσιάσει με ένα μοναδικό, σκοτεινό τρόπο, φέρνοντας μου πολλές φορές στο μυαλό τον Άρθουρ Μάχεν και τις παγανιστικές «οντότητες» των δικών του ιστοριών.
Σε μια μυθολογία όπως αυτή της Αρχαίας Ελλάδος, η όποια είναι γνωστή για τον «εξανθρωπισμό» των μυθολογικών της πλασμάτων, είναι εκπληκτικός ο τρόπος που ο Gene «αντιστρέφει» τους όρους, αναδεικνύοντας τη μη-ανθρώπινη, απειλητική και πολλές φορές εφιαλτική πλευρά αυτών των χαρακτήρων.
Short-term memory…
Εκεί όμως, που φαίνεται η εκπληκτική «πένα» του Wolfe Gene είναι στην απόφαση του να δώσει την ιστορία από την πλευρά του πρωταγωνιστή Λάτρο, γράφοντας αυστηρά σε πρώτο πρόσωπο. «Σιγά το νέο», θα μου πείτε οι περισσότεροι… Άλλωστε έχουμε ξαναδεί τέτοιες αφηγηματικές τεχνικές…
Η ιδιαιτερότητα στην «αφήγηση» του Λάτρο είναι ότι ο ίδιος μετά από ένα τραυματισμό στην μάχη έχει χάσει την μνήμη του, ενώ όλες του οι νέες αναμνήσεις του, «κρατάνε» για περίπου 24 ώρες. Μετά από αυτό το διάστημα, ο Λάτρο ξέχνα πρόσωπα και καταστάσεις, κάτι το οποίο γίνεται προφανές από την αρχή του βιβλίου…
Και εκεί που πίστευα ότι θα διάβαζα την μεγαλύτερη λογοτεχνική καταστροφή των τελευταίων ετών, με τον Λάτρο να ρωτάει κάθε πέντε σελίδες ποιός είναι και που πάει, ο συγγραφέας δίνει ένα ρεσιτάλ λογοτεχνικής δεινότητας, «χαρίζοντας» στον αναγνώστη μια μοναδική εμπειρία, με το κείμενο να έχει εξαιρετική «ροή», αποφεύγοντας με μαεστρία κουραστικές επαναλήψεις!
Με “δύο λόγια”, οι οπαδοί των βιβλίων “Ηρωικής Φαντασίας” θα απολαύσετε κάθε στιγμή με το “Ο Στρατιώτης της Ομίχλης”, ενώ όσοι είστε παθιασμένοι με την Αρχαιοελληνική μυθολογία πραγματικά θα το λατρέψετε!
Γιώργος Παύλου, 17/10/2016
