Γιώργος Παύλου
Δεν πρέπει να υπάρχει πιο σημαντική και πιο κοσμογονική στιγμή, από αυτή που γίνεσαι γονιός… Δεν αλλάζει απλά όλη σου η ζωή! Όχι, όχι, όχι… Έννοιες όπως «ευτυχία», «αγάπη», «κούραση» και «ξενύχτι» (μεταξύ πολλών άλλων) αποκτούν ένα τελείως διαφορετικό νόημα!
Αναθεωρείς το τι είναι πραγματικά σημαντικό, ανακαλύπτεις το πόσο είχες υποτιμήσει το απόθεμα των αντοχών σου και της υπομονής σου. Το πόσο ένα μικρό χαμόγελο (στην περίπτωση μας δυο), θα μπορούσαν να σε κάνουν να κινήσεις βουνά, όταν ένα λεπτό πριν κουτουλούσες από την νύστα και έλεγες: “αφήστε σε μια γωνιά να πεθάνω”.
Και φυσικά, μέσα από αυτή την εκπληκτική, μαγική, συνταρακτική αλλαγή δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί και το gaming… Και πλέον έχω τον χρόνο να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σας…
At the Dawn of Man…
Η αλήθεια είναι ότι τις πρώτες 45 μέρες, δεν υπήρχε χρόνος όχι να παίξεις, αλλά ούτε να σκεφτείς κάτι περά από το τρίπτυχο “Αλλάζω-ταΐζω-κοιμίζω”. Με το να τρέχεις σαν τρελός, μπαίνεις στο mindset “Αν προλαβαίνω να κάνω το Χ πράγμα (οπού Χ= να δω τηλεόραση, να φάω, να κάνω μπάνιο κτλ), προλαβαίνω να κοιμηθώ. Οπότε θα ΚΟΙΜΗΘΩ.”
Και εκεί που το είχα πάρει απόφαση ότι θα ξανάπαιζα videogame όταν θα
κυκλοφορούσε το PS6, μπαίνοντας στον δεύτερο μήνα τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν: Τα γεύματα έγιναν μεγαλύτερα σε ποσότητα και λιγότερα σε αριθμό, οι ώρες του βραδινού ύπνου αυξήθηκαν θεαματικά… Ξαφνικά, με μικρά δειλά βήματα, αρχίσαμε να έχουμε ελεύθερο χρόνο!
Όπως καταλαβαίνετε, ένα από τα πρώτα πράγματα που ήθελα να κάνω ήταν να ξαναρχίσω το gaming… Και ενώ πλέον μπορούσα να ξανά ασχοληθώ το αγαπημένο μου χόμπι, διαπίστωσα ότι έπρεπε να αλλάξω εντελώς ορισμένες από τις συνήθειες μου….
Changing Gear
Πλέον οι τίτλοι που “απαιτούνε” 2-3 ώρες παιχνιδιού, όποτε πιάνεις χειριστήριο στα χέρια σου, για να πεις οτι έπαιξες και οτι έκανες κάτι, είναι απαγορευτικοί… Ανακαλύπτεις οτι χρειάζεσαι παιχνίδια στα οποία έχεις την δυνατότητα μέσα σε 20-30 λεπτά να προλάβεις να παίξεις και να νοιώσεις ότι έχεις κάνει κάτι σε αυτό τον χρόνο…
JRPG στα οποία ένας διάλογος κρατεί κανένα τεταρτάκι, τίτλοι με ατέλειωτα cut scenes και open world παιχνίδια οπού για να ξεκινήσεις ένα quest θέλεις μίση ώρα πεζοπορίας είναι παρελθόν… Τι λέω; Ακόμα και τα μεγάλα loading times σου σπάνε τα νεύρα!
Θέλεις στον λίγο χρόνο που έχεις, από την στιγμή που θα πιάσεις χειριστήριο στα χέρια σου, όχι απλά σε 5 λεπτά να παίζεις, αλλά να νοιώθεις ότι κανείς και κάποια πρόοδο σε επίπεδο gameplay. Κάπως, έτσι οι προσπάθειες μου να παίξω το Resident Evil Remastered ή να κάνω ένα ακόμα playthrough στο Metal Gear Solid 2 πήγαν “άπατες”.
Την υγειά μου την βρήκα όταν ξεκίνησα το Monster Hunter 4 Ultimate στο N2DS XL! Με τα quests να ποικίλουν ανάμεσα σε αυτά που θέλουν 10 λεπτά έως αυτά που θέλουν ένα μισαωράκι για να “ολοκληρωθούν” βρήκα την χαρά μου! Ούτε ατέλειωτοι διάλογοι, ούτε περιττά “μπρος-πίσω”… Άνοιγα το 2DS XL και μέσα σε 5 λεπτά ήμουν ο φόβος και τρόμος της χλωρίδας και της πανίδας της κάθε περιοχής!
Baby Steps…
Έτσι συνειδητοποίησα ότι αρκούσε να “αναθεωρήσω” κάποιες από τις συνήθειες μου για να απολαύσω ξανά το gaming…
Το γεγονός ότι πλέον δεν έχω την πολυτέλεια να παίζω τίτλους που απαιτούν ΩΡΕΣ σε κάθε game session, δεν σημαίνει ότι δεν μπόρεσα εδώ και 3 μήνες να ευχαριστηθώ τίτλους όπως τα Garou: Mark of The Wolves, Castlevania: Rondo of Blood, Metal Gear Solid: Peace Walker, Super Mario World, Code Name STEAM στο PS Vita και στο New 2DS XL…
Δεν μου λείπουν τα παιχνίδια που συνήθιζα να παίζω; Μερικές φορές… Αλλά είναι πολύ μικρό τίμημα για να έχεις στην ζωή σου 2 μικρά πανέμορφα πλάσματα, που σου χαμογελάνε με το που ανοίγουν τα μάτια τους…
26/03/2019
