Γιώργος Παύλου
Πάντα μου φαινόταν περίεργο το πόσο πολύ είχε διχάσει τους οπαδούς της σειράς η κυκλοφορία του Dark Souls 2, το οποίο έχει δεχτεί έντονη κριτική σε όλα τα επίπεδα. Εγώ από την άλλη, άνηκα σε αυτούς που είχαν απολαύσει το παιχνίδι και πιστεύω ότι, σε πολλά θέματα, έφερε μια σειρά από σημαντικές βελτιώσεις… Έτσι, όποτε συναντούσα κάποιον που δεν του είχε αρέσει το Dark Souls 2 τον υπέβαλα σε μια μίνι “συνέντευξη” ώστε να καταλάβω τους λόγους της γενικότερης δυσαρέσκειας…
Αρκετές φορές μου παρουσιαζόταν μια σειρά από επιχειρήματα τα οποία είχαν να κάνουν με το gameplay. Πάρα πολλοί fans του πρώτου Dark Souls είχαν ενοχληθεί από το γεγονός ότι κόσμος του Dark Souls 2 δεν είχε την ίδια περίπλοκη δομή ή την ίδια αίσθηση ενός ενιαίου κόσμου… Άλλοι είχαν βρει το παιχνίδι πολύ πιο εύκολο, με τα bofires να είναι υπερβολικά συχνά, κάτι που συνδυασμό με το fast travel ευθύς εξ’αρχής, αφαιρούσε μέρος της έντασης του παιχνιδιού… Η αλήθεια είναι ότι η From Software πειραματίζεται πάρα πολύ με τους μηχανισμούς των παιχνιδιών της, όποτε μπορώ να καταλάβω εν μέρη την απογοήτευση όσων περίμεναν ένα παιχνίδι ανάλογο του πρώτου Dark Souls…
Για κάθε ένα άτομο όμως που “γνώριζα” το οποίο μπορούσε να μου πει με σαφήνεια τι τον είχε ενοχλήσει στο Dark Souls 2, “υπήρχαν” δυο άτομα που δεν μπορούσαν να μου πουν τι ακριβώς τους είχε χαλάσει… Τους έβλεπα να πασχίζουν να περιγράψουν την αιτία της απογοήτευσης τους και να μην μπορούν να κάνουν pin point σε αυτό που τους είχε ενοχλήσει. Συνήθως η οποία συζήτηση κατέληγε στο ότι το παιχνίδι δεν είχε την ίδια “αίσθηση” με το πρώτο, χωρίς να μπορούν να προσθέσουν κάτι παραπάνω.
And suddenly it dawn on me!
Ήταν η ενασχόληση μου με το Lore της σειράς που, σε μια από αυτές τις σπάνιες στιγμές “έμπνευσης”, με έκανε να καταλάβω (έτσι ελπίζω τουλάχιστον) τον λόγο που οι παραπάνω φίλοι ένοιωθαν ότι το Dark Souls 2 δεν τους έδινε την ίδια αίσθηση με το πρώτο παιχνίδι της σειράς: Είχε να κάνει με την υπόθεση του παιχνιδιού!
Βλέπετε στο πρώτο Dark Souls ο παίκτης είναι βρίσκεται σε μια θύελλα κοσμογονικών γεγονότων. Καλείτε να “σώσει” τον κόσμο, έρχεται αντιμέτωπος με Θεούς, με πανάρχαια πλάσματα και αρχέγονες δυνάμεις που υπήρχαν από την αρχή του χρόνου. Πλάσματα, όπως οι αρχαίοι Δράκοι που είχαν υπάρξει πριν να δημιουργηθεί η έννοια του ιδίου του θανάτου! Σκεφτείτε το, ο Gween, η Witch of Izathith, ο Nito… Είναι οι οντότητες που ανακάλυψαν τις Ψυχές των αρχόντων όταν δημιουργήθηκε η πρώτη φλόγα! Και εσείς όχι απλά θα σταθείτε απέναντι σε αυτά τα πανίσχυρα και πλάσματα, αλλά θα βρεθείτε στα αρχαία βασίλεια τους! Έρχεστε αντιμέτωποι με υλικό των μύθων!
Η κλίμακα του Dark Souls 2 από άποψη ιστορίας είναι τρομακτικά μικρότερη. Όπως και στο πρώτο παιχνίδι υπάρχει ένα εκπληκτικό story να «ανακαλύψετε», αλλά είναι ουσιαστικά ένα spin-off, ένα side-story. Η ιστορία δεν έχει να κάνει με κοσμογονικά γεγονότα του πρώτου παιχνιδιού. Στο Dark Souls 2 αυτά είναι μύθοι. Εδώ βλέπετε την επίδραση της κατάρας σε ένα συγκεκριμένο βασίλειο, η ιστορία επικεντρώνεται στις προσπάθειες ενός βασιλιά να καταπολεμήσει την κατάρα. Η ίδια ακριβώς επιθυμία είναι και το κίνητρο του χαρακτήρα σας… Δεν παλεύετε για την σωτηρία του κόσμου, προσπαθείτε να σώσετε τον εαυτό από το να γίνετε hollow, να απελευθερωθείτε από το undead curse.
Ίσως τίποτα δεν αναπαριστά καλύτερα την διαφορά της κλίμακας ανάμεσα στην ιστορία των δυο παιχνιδιών από το γεγονός ότι η Nashandra, ο τελικός αρχηγός του Dark Souls 2, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα μικρό κομμάτι του Manus από το DLC του πρώτου παιχνιδιού…
Ταυτόχρονα, το πρώτο Dark Souls είχε μια συγκεκριμένη dark fantasy/horror αισθητική η οποία ήταν από πολλές απόψεις σπάνια και ικανή να προκαλέσει δέος στον παίκτη και, με ένα ιδιαίτερο τρόπο, μου έφερνε στο μυαλό κάποιες από τις πιο σκοτεινές ιστορίες του Robert E. Howard, οπού γινόταν ένα μπόλιασμα με την Lovecraftικη μυθολογία… Στο Dark Souls 2 έχουμε μια ξεκάθαρα πιο παραδοσιακή Sword & Sorcery απεικόνιση του κόσμου. Θα συναντήσετε Dwarfs και gnomes, τα Ogres, οι Lion Warriors και οι Primal Knights είναι λες και βγήκαν από κάποιο παιχνίδι D&D, ενώ ο σχεδιασμός πολλών NPCs είναι τετριμμένος. Όλα αυτά έκαναν το Dark Souls 2 να έχει χάσει την ιδιαίτερη εφιαλτική ατμόσφαιρα του πρώτου παιχνιδιού και να προσφέρει έναν κόσμο τον οποίο ο παίκτης, μέσες-άκρες, τον έχει ξαναβιώσει…
Όπως καταλαβαίνετε, η απάντηση που έβλεπα από πάρα πολλούς ότι το Dark Souls 2 δεν τους έδινε την ίδια “αίσθηση”, έβγαζε ξαφνικά νόημα.
Μετά από όλα αυτά θα αναρωτιέστε γιατί μου άρεσε το Dark Souls 2… Η αλήθεια είναι πάντα είχα μια ιδιαίτερη αδυναμία στα side stories, αφού νοιώθω ότι επιτρέπουν τον παίκτη/θεατή/αναγνώστη να δει πλευρές της ιστορίας που από το main story θα είχαν παραμείνει αθέατες. Το Dark Souls 2 σε απομακρύνει από τον κόσμο του Gween και της πρώτης φλόγας, σε “απελευθερώνει” από τον κόσμο των Αρχόντων και σου επιτρέπει να δεις ένα διαφορετικό τρόπο που επιδρούν τα γεγονότα. Θα μπορούσε να γίνει καλύτερα; Πιθανότατα… Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι το Dark Souls 2, πάρα τις αδυναμίες του, προσφέρει μια καταπληκτική gaming εμπειρία για όσους δεν αναζητούσαν απλά ένα “μεγαλύτερο” πρώτο Dark Souls.
