- Γιώργος Παύλου
Το SEGA Mega-CD έχει τη δική του ιδιαίτερη ιστορία μέσα στην εκπληκτική εποχή των 16bits… Και ενώ έχει μαζέψει τόσο φανατικούς εχθρούς όσο και φίλους, σε ένα πράγμα δεν διαφωνεί κανείς: Από πολλές απόψεις ήταν ένα σύστημα μπροστά από την εποχή του.
Άλλωστε πόσα αμιγώς gaming systems είχαν την εξωτική τεχνολογία ενός CD-ROM μέχρι τότε; Μόνο το PC-Engine διέθετε κάτι ανάλογο, αλλά παρά την επιτυχία του στην ιαπωνική αγορά, η κονσόλα της NEC περέμεινε άγνωστη στον δυτικό κόσμο.
Ναι, η «ιδέα» πίσω από το Mega-CD ήταν εντυπωσιακή: Ένα add-on το οποίο θα αναβάθμιζε σημαντικά το Mega Drive και θα έφερνε μια «γεύση» από το μέλλον των video games…
Και ενώ οι το κεντρικό concept του Mega-CD δείχνει «σωστό» σε επίπεδο hardware, μπαίνοντας κανείς στα ενδότερα για το πως λειτουργεί το σύστημα, σε συνδυασμό με το hardware του Mega Drive, διαπιστώνει ότι μερικές από τις βασικές αποφάσεις πίσω από την αρχιτεκτονική του Mega-CD, από τη μια δημιούργησαν ένα τρομερά περίπλοκο σύστημα και, από την άλλη, περιόρισαν το τι θα μπορούσε πραγματικά να πετύχει με αυτό η SEGA.
Back and Forth
H Sega αποφάσισε να κάνει το Mega-CD κάτι πολύ παραπάνω από ένα απλό CD-ROM add-on: Το εξόπλισε με μια πολύ ταχύτερη Μ68000 CPU (12.5Mhz vs 7.6Mhz) εφάμιλλη αυτής του NEOGEO, πολύ μνήμη για τα δεδομένα της εποχής (768Kb) και ένα νέο chipset ήχου. Η κρίσιμη όμως απόφαση ήταν το να διατηρήσουν τη GPU του Mega Drive, προσθέτοντας και μια “δευτερεύουσα” GPU υπεύθυνη για rotation και scaling effects.
Η παραπάνω αρχιτεκτονική δημιούργησε ένα τρομερά πολύπλοκο περιβάλλον:
- To Mega-CD έπρεπε να φορτώνει δεδομένα στη δική του RAM.
- Να «γυρίζει» στη λειτουργία στο Mega-Drive, αφού η CPU του Mega-CD δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με τη GPU απευθείας.
- Να παίρνει τα δεδομένα η CPU του Mega Drive, να τα τροφοδοτεί στην GPU του συστήματος για να παράγει τα γραφικά, και
- Το Mega-Drive να μεταφέρει τα γραφικά από τη δική του RAM σε αυτή του Mega-CD…
Και τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα αν είναι κάποιο παιχνίδι χρειαζόταν να χρησιμοποιήσει το αντίστοιχο chipset του Mega-CD για scaling και rotation όπως τα σύννεφα στην κεντρική οθόνη του Sonic CD…
RAMming the data
Αυτή η συνεχείς επικοινωνία μεταξύ των δύο συστημάτων έχει ως αποτέλεσμα ένα συνεχές read-write στη μνήμη του συστήματος, η οποία για αυτόν τον λόγο, χρειάστηκε να είναι χωρισμένη σε 3 διαφορετικά banks:
A ) 512kb ως βασική RAM
B ) 128kb για δεδομένα που προορίζονται για το Mega Drive και
C ) 128kb για δεδομένα από το Mega Drive προς το Mega-CD
Όλα τα παραπάνω, πέρα από το γεγονός ότι αύξησαν το μέγεθος της απαιτούμενης RAM και κατά συνέπεια το κόστος του Mega-CD, είχαν φυσικά ως αποτέλεσμα την δημιουργία συνεχομένων bottlenecks, αφού δεδομένα έπρεπε να μεταφέρονται συνεχώς μεταξύ Mega Drive και Mega-CD…
Το σημαντικότερο όμως «ψεγάδι» στην αρχιτεκτονική του Mega-CD ήταν η διατήρηση της GPU του Mega Drive, η οποία αν και σε πολλά θέματα ήταν ικανότατη, είχε ένα βασικό μειονέκτημα: Την τρομερά περιορισμένη χρωματική παλέτα.
Με μόνο 512 διαθέσιμα χρώματα απο τα οποία μπορούσε να προβάλει 61 στην οθόνη, αλλά και ένα σοβαρό hardware bug που δεν επέτρεπε το pallete swapping, οι περιορισμοί αυτοί αποτέλεσαν μια από τις βασικές αδυναμίες του συστήματος, κάτι που έγινε ίδιαίτερα εμφανές με τους FMV τίτλους του Mega-CD, που ήταν και το trend της εποχής…
In an alternate reality…
Με όλα τα παραπάνω, δεν μπορεί κάποιος να μην σκεφτεί ότι θα ήταν προτιμότερο να είχαν “στήσει” τη λογική του Mega-CD αντίστροφα:
Να είχαν διατηρήσει την CPU του Mega Drive (η οποία ήταν αξιοπρεπέστατη για τα δεδομένα της εποχής) και να είχαν βάλει μια νέα ολοκληρωμένη GPU στο Mega-CD οπού θα περιλάμβανε ένα 15-bit color palette, την ικανότητα να προβάλει 256 χρώματα στην οθόνη και όλες τις “σύγχρονες” τεχνικές που έφερε η SEGA στο Mega-CD…
Ναι, η CPU του Mega-CD ήταν πολύ ταχύτερη από αυτή του Mega-Drive και κρίθηκε απαραίτητη η «αναβάθμισή» της για το συνεχές data-flow και το decompression από το CD-ROM. Αλλά τα συνεχόμενα εμπρός και πίσω των δεδομένων, με τα πολλαπλάσια CPU calls και memory read-writes ουσιαστικά εξαφάνιζαν το όποιο πλεονέκτημα.
Με απλά λόγια, στην παραπάνω «υπόθεση εργασίας», το σύστημα θα είχε μια πολύ πιο απλή αρχιτεκτονική, ενώ η νέα GPU και θα πρόσφερε μια σημαντική αναβάθμιση στο κομμάτι των γραφικών και τίτλους που θα ήταν πραγματικά αδύνατον να δούμε στο Mega Drive.
Το κερασάκι στην τούρτα; H ανάγκη για λιγότερη RAM, και η “ελλειψη” μιας ακριβής top-tier Μ68000, σε συνδυασμό με την απλοποημένη διαδικασία παραγωγής, οχι μόνο θα “καλύπταν” το κόστος μιας νέας GPU, αλλά πιθανότατα θα έριχναν το συνολικό κόστος του Mega-CD…
Ορισμένα πράγματα όμως, είναι καταδικασμένα να μείνουν στη σφαίρα της φαντασίας…
Sources: Secrets of the Sega Mega CD Part 1